Alles wat je moet weten als een viervoeter mee op vakantie gaat...
...gebaseerd op de eigen ervaringen
TIP VAN DE MAAND
Hoe waaks is je viervoeter op reis / op je vakantie-adres ?
Voor ons is onze viervoeter in de eerste plaats een familiehond.
Uiteraard is het meegenomen als hij ook waakzaam is en onraad zal melden.
Rudith, Evy en Aagje zijn thuis heel goede waakhonden gebleken. Rudith blafte zelden maar als ze blafte dan wist je dat er onraad was. Zo heeft ze ons ooit eenmaal midden in de nacht gewekt. Het was 03.00 uur. In onze anders zo rustige straat zagen we twee onbekende mannen voorbij wandelen. Rudith ging ongelooflijk te keer. Eens de mannen uit het gezichtsveld verdwenen kalmeer-de ze pas en konden we terug naar bed. Een 20 minuten later begon ze opnieuw te grommen en te blaffen. We gingen opnieuw naar beneden en zagen diezelfde mannen nu uit de andere richting ons huis voorbij wandelen. Ook de buren aan de overkant van de straat stonden aan hun slaapkamerraam te kijken. Ook zij waren gewekt door Rudith’s geblaf. Een maand later vertrokken wij voor drie weken op reis naar Oostenrijk ( augustus 1995 ). Tijdens onze afwezigheid thuis werden wij het slachtoffer van een brutale inbraak. Al snel kon de gerechtelijke politie via vingerafdrukken de identiteit van de dieven achterhalen. Toen ze ons foto’s van de verdachten lieten zien, herkenden wij één van hen. We hadden hem zien voorbij wandelen die nacht toen Rudith ons gewekt had met diep gegrom gevolgd door luid geblaf.
Rudith verjaagt inbrekers,
de hoteleigenaar wil haar kopen als waakhond !
Augustus 1995 tijdens onze reis doorheen Oostenrijk. We wisten op dat ogenblik nog niet dat we thuis het slachtoffer geworden waren van een brutale inbraak.
We kwamen op ons laatste vakantie-adres aan. Het lag ten oosten van Wenen in Burgenland vlakbij de Neusiedler See en dus niet ver van de grens met Hongarije. We maakten hier niet alleen kennis met het steppelandschap zo typisch voor deze streek maar ook met de verzengende hitte zo typisch voor het daar geldende steppeklimaat. Gelukkig bracht de Neusiedler See, het grootste steppemeer van centraal Europa, de nodige verkoeling. Het motel waar we overnachtten was eenvoudig maar degelijk. We hadden een familiekamer gereserveerd op de eerste verdieping aan de voorkant van het gebouw. Onze auto konden we in het zicht parkeren wat voor ons belangrijk was. Omdat wij op vakantie zelden langer dan drie nachten op eenzelfde plaats verblijven nemen we naar de hotelkamer enkel het hoogst noodzakelijke mee. De meeste bagage blijft dus in de auto. Normaal huren we telkens een garage. Echter het moment dat we ontdekten dat onze Berner ook vanuit de hotelkamer onze auto bewaakte, toch als die in het zicht stond, verkozen we boven een garage nog liever een vanuit de kamer goed zichtbare parkeerplaats. Op een nacht, iedereen was in diepe slaap, werden we plots opgeschrikt door een diep gegrom afkomstig van onze Berner. Dit gegrom herkende ik onmiddellijk. Ik sprong uit bed, liep naar het raam, opende het, en toen ik drie in-brekers in het licht van de maan zag lopen door de tuin gaf ik Rudith het commando “ Luid ! ” waarop ze heel luid begon te blaffen, met de voorpoten op het venstertablet en de kop buiten het raam. Toen de drie mannen in onze richting keken en onze grote zwarte hond zagen, zetten ze het op een lopen. Onze auto leek onaangeroerd. We gingen terug in bed en sliepen tot de volgende ochtend. Kristien werd het eerste wakker. Daar het een ongeschreven afspraak was dat wie eerst opstaat eerst de hond uitlaat nam Kristien Rudith mee voor een ochtendwandeling in de velden vlak achter het motel. Bij haar terugkomst op de kamer was ze buiten adem. Wat was hier aan de hand ? Ze vertelde wat haar onderweg overkomen was. Toen ze met Rudith terug het motel binnenkwam en naar de kamer wou, stond daar beneden aan de trap een heel oud vrouwtje dat kost wat kost Rudith een berg worstjes wou geven. Kristien probeer-de dit ten allen prijze te verhinderen. Eén van de afspraken in het gezin was ook dat onze honden geen voedsel van vreemde mensen mochten aannemen. Het vrouwtje sprak ook lieve woordjes tegen Rudith echter in een taal waar Kristien niks kon van verstaan. Uiteindelijk slaagde zij erin om toch met Rudith de kamer te bereiken zonder dat het oude vrouwtje haar worstjes had kunnen geven. Rudith had geleerd netjes voedsel te weigeren als haar dat aangeboden werd, maar omdat de berg worstjes zo groot was dacht Kristien dat voor haar de verleiding wel eens te groot zou kunnen worden en zo de oefening voedsel weigeren om zeep zou zijn. Maar neen, onze Berner keek zoals geleerd netjes de andere kant op hoewel dat oude vrouwtje enorm bleef aandringen. Toen we allen aan de ontbijttafel zaten en de vrouw des huizes naar ons toe kwam werd duidelijk wat er aan de hand was. Dit motel werd gerund door een echtpaar. Naast henzelf en hun kinderen woonde ook de stokoude grootmoeder mee in. Niemand had ‘s nachts iets gemerkt van de inbrekers tot Rudith luid en krachtig was beginnen blaffen. Zij hadden gezien hoe onze Berner op die manier de inbrekers had kunnen verjagen. De grootmoeder was zo onder de indruk dat ze Rudith op één of andere manier wou bedanken. Ze had dan niet beter gevonden dan een blik worstjes te openen en Rudith op te wachten. Ondertussen kwam ook de echtgenoot van mevrouw tot bij ons aan de ontbijttafel. Hij bood een hele som geld aan. Hij wilde Rudith kopen, als waakhond. Zij had er immers voor gezorgd dat de inbraakschade tot een minimum kon beperkt blijven. Echter onze Berner verkopen, dat was niet aan de orde ! En bij ons vertrek werden we nog eens heel hartelijk bedankt voor onze komst. Ze wilden er niet aan denken wat een schade die inbrekers nog meer hadden kunnen aanrichten wanneer Rudith niet één van hun gasten was geweest.
Uiteraard is het meegenomen als hij ook waakzaam is en onraad zal melden.
Rudith, Evy en Aagje zijn thuis heel goede waakhonden gebleken. Rudith blafte zelden maar als ze blafte dan wist je dat er onraad was. Zo heeft ze ons ooit eenmaal midden in de nacht gewekt. Het was 03.00 uur. In onze anders zo rustige straat zagen we twee onbekende mannen voorbij wandelen. Rudith ging ongelooflijk te keer. Eens de mannen uit het gezichtsveld verdwenen kalmeer-de ze pas en konden we terug naar bed. Een 20 minuten later begon ze opnieuw te grommen en te blaffen. We gingen opnieuw naar beneden en zagen diezelfde mannen nu uit de andere richting ons huis voorbij wandelen. Ook de buren aan de overkant van de straat stonden aan hun slaapkamerraam te kijken. Ook zij waren gewekt door Rudith’s geblaf. Een maand later vertrokken wij voor drie weken op reis naar Oostenrijk ( augustus 1995 ). Tijdens onze afwezigheid thuis werden wij het slachtoffer van een brutale inbraak. Al snel kon de gerechtelijke politie via vingerafdrukken de identiteit van de dieven achterhalen. Toen ze ons foto’s van de verdachten lieten zien, herkenden wij één van hen. We hadden hem zien voorbij wandelen die nacht toen Rudith ons gewekt had met diep gegrom gevolgd door luid geblaf.
Rudith verjaagt inbrekers,
de hoteleigenaar wil haar kopen als waakhond !
Augustus 1995 tijdens onze reis doorheen Oostenrijk. We wisten op dat ogenblik nog niet dat we thuis het slachtoffer geworden waren van een brutale inbraak.
We kwamen op ons laatste vakantie-adres aan. Het lag ten oosten van Wenen in Burgenland vlakbij de Neusiedler See en dus niet ver van de grens met Hongarije. We maakten hier niet alleen kennis met het steppelandschap zo typisch voor deze streek maar ook met de verzengende hitte zo typisch voor het daar geldende steppeklimaat. Gelukkig bracht de Neusiedler See, het grootste steppemeer van centraal Europa, de nodige verkoeling. Het motel waar we overnachtten was eenvoudig maar degelijk. We hadden een familiekamer gereserveerd op de eerste verdieping aan de voorkant van het gebouw. Onze auto konden we in het zicht parkeren wat voor ons belangrijk was. Omdat wij op vakantie zelden langer dan drie nachten op eenzelfde plaats verblijven nemen we naar de hotelkamer enkel het hoogst noodzakelijke mee. De meeste bagage blijft dus in de auto. Normaal huren we telkens een garage. Echter het moment dat we ontdekten dat onze Berner ook vanuit de hotelkamer onze auto bewaakte, toch als die in het zicht stond, verkozen we boven een garage nog liever een vanuit de kamer goed zichtbare parkeerplaats. Op een nacht, iedereen was in diepe slaap, werden we plots opgeschrikt door een diep gegrom afkomstig van onze Berner. Dit gegrom herkende ik onmiddellijk. Ik sprong uit bed, liep naar het raam, opende het, en toen ik drie in-brekers in het licht van de maan zag lopen door de tuin gaf ik Rudith het commando “ Luid ! ” waarop ze heel luid begon te blaffen, met de voorpoten op het venstertablet en de kop buiten het raam. Toen de drie mannen in onze richting keken en onze grote zwarte hond zagen, zetten ze het op een lopen. Onze auto leek onaangeroerd. We gingen terug in bed en sliepen tot de volgende ochtend. Kristien werd het eerste wakker. Daar het een ongeschreven afspraak was dat wie eerst opstaat eerst de hond uitlaat nam Kristien Rudith mee voor een ochtendwandeling in de velden vlak achter het motel. Bij haar terugkomst op de kamer was ze buiten adem. Wat was hier aan de hand ? Ze vertelde wat haar onderweg overkomen was. Toen ze met Rudith terug het motel binnenkwam en naar de kamer wou, stond daar beneden aan de trap een heel oud vrouwtje dat kost wat kost Rudith een berg worstjes wou geven. Kristien probeer-de dit ten allen prijze te verhinderen. Eén van de afspraken in het gezin was ook dat onze honden geen voedsel van vreemde mensen mochten aannemen. Het vrouwtje sprak ook lieve woordjes tegen Rudith echter in een taal waar Kristien niks kon van verstaan. Uiteindelijk slaagde zij erin om toch met Rudith de kamer te bereiken zonder dat het oude vrouwtje haar worstjes had kunnen geven. Rudith had geleerd netjes voedsel te weigeren als haar dat aangeboden werd, maar omdat de berg worstjes zo groot was dacht Kristien dat voor haar de verleiding wel eens te groot zou kunnen worden en zo de oefening voedsel weigeren om zeep zou zijn. Maar neen, onze Berner keek zoals geleerd netjes de andere kant op hoewel dat oude vrouwtje enorm bleef aandringen. Toen we allen aan de ontbijttafel zaten en de vrouw des huizes naar ons toe kwam werd duidelijk wat er aan de hand was. Dit motel werd gerund door een echtpaar. Naast henzelf en hun kinderen woonde ook de stokoude grootmoeder mee in. Niemand had ‘s nachts iets gemerkt van de inbrekers tot Rudith luid en krachtig was beginnen blaffen. Zij hadden gezien hoe onze Berner op die manier de inbrekers had kunnen verjagen. De grootmoeder was zo onder de indruk dat ze Rudith op één of andere manier wou bedanken. Ze had dan niet beter gevonden dan een blik worstjes te openen en Rudith op te wachten. Ondertussen kwam ook de echtgenoot van mevrouw tot bij ons aan de ontbijttafel. Hij bood een hele som geld aan. Hij wilde Rudith kopen, als waakhond. Zij had er immers voor gezorgd dat de inbraakschade tot een minimum kon beperkt blijven. Echter onze Berner verkopen, dat was niet aan de orde ! En bij ons vertrek werden we nog eens heel hartelijk bedankt voor onze komst. Ze wilden er niet aan denken wat een schade die inbrekers nog meer hadden kunnen aanrichten wanneer Rudith niet één van hun gasten was geweest.
Maar ook Evy is bijzonder waaks.
Een voorbije winter ( januari 2010 ) op een avond omstreeks 22.00 uur stond ze in de keuken aan het raam te grommen met de nek-haren recht omhoog. Collies blaffen graag, veel en luid, meer dacht ik er niet te moeten achter zoeken. Omdat het voor Evy eigenlijk bedtijd was riep ik haar naar de achterdeur om haar uit te laten in de tuin. Onze achterdeur is na de inbraak in 1995 eigenlijk een dubbele deur geworden. Eerst heb je een gewone stevige achterdeur met nog eens een ijzeren hek aan de buitenkant. Ik opende eerst de gewone achterdeur. Evy begon opnieuw te grommen ook nu met de nekharen recht omhoog en ze tuurde in het donker. Ik kreeg toch wat argwaan, dit had ik Evy thuis nooit eerder zien doen. Op het moment dat ik het ijzeren hek opende en Evy naar buiten stormde hoorde ik duidelijk iemand in de tuin door de bodembedekker rennen en vervolgens over de omheining springen. Evy blafte luid en liep op en neer langs de vermoedelijke plaats waar die persoon over de omheining was gesprongen. Omdat het aardedonker was, konden we niet zien waarheen die persoon gelopen was.
Ook Evy bewaakte de hotelkamer en heeft ooit een indringer verjaagd
In juni 2005 maakten we onze eerste rondreis door de zuidelijke helft van Zweden.
Evy was uiteraard ook mee. Onze laatste overnachtingsplaats bevond zich ten zuiden van Bastad niet ver van de drukke verbindingsweg E6 tussen Noorwegen en Dene-marken. In ons hotel dat in de 14de eeuw de allereerste postkoetsstopplaats met over-nachtingsmogelijkheden was, tegenwoordig is het vooral bekend om zijn wijn-proev-erijen, kregen we een mooie kamer toegewezen op de benedenverdieping. Omdat wij graag fris slapen had ik voor het slapen gaan het raam wagenwijd open gezet. Vlak onder het raam lag Evy te slapen in haar binnenhuiskennel. Eigenlijk was dit, achteraf gezien, wel een beetje onvoorzichtig van ons. Midden in de nacht begon Evy plots te grommen. Ik sprong uit bed en op het moment dat ik het raam dicht deed hoorde ik voetstappen op het grindpad zich haastig van ons raam verwijderen. Was dit iemand met slechte bedoelingen ? Het was alvast iemand die zich op dat uur niet op die plaats moest bevinden. Evy kreeg een dikke knuffel en daarna sliepen we allen verder.
Een voorbije winter ( januari 2010 ) op een avond omstreeks 22.00 uur stond ze in de keuken aan het raam te grommen met de nek-haren recht omhoog. Collies blaffen graag, veel en luid, meer dacht ik er niet te moeten achter zoeken. Omdat het voor Evy eigenlijk bedtijd was riep ik haar naar de achterdeur om haar uit te laten in de tuin. Onze achterdeur is na de inbraak in 1995 eigenlijk een dubbele deur geworden. Eerst heb je een gewone stevige achterdeur met nog eens een ijzeren hek aan de buitenkant. Ik opende eerst de gewone achterdeur. Evy begon opnieuw te grommen ook nu met de nekharen recht omhoog en ze tuurde in het donker. Ik kreeg toch wat argwaan, dit had ik Evy thuis nooit eerder zien doen. Op het moment dat ik het ijzeren hek opende en Evy naar buiten stormde hoorde ik duidelijk iemand in de tuin door de bodembedekker rennen en vervolgens over de omheining springen. Evy blafte luid en liep op en neer langs de vermoedelijke plaats waar die persoon over de omheining was gesprongen. Omdat het aardedonker was, konden we niet zien waarheen die persoon gelopen was.
Ook Evy bewaakte de hotelkamer en heeft ooit een indringer verjaagd
In juni 2005 maakten we onze eerste rondreis door de zuidelijke helft van Zweden.
Evy was uiteraard ook mee. Onze laatste overnachtingsplaats bevond zich ten zuiden van Bastad niet ver van de drukke verbindingsweg E6 tussen Noorwegen en Dene-marken. In ons hotel dat in de 14de eeuw de allereerste postkoetsstopplaats met over-nachtingsmogelijkheden was, tegenwoordig is het vooral bekend om zijn wijn-proev-erijen, kregen we een mooie kamer toegewezen op de benedenverdieping. Omdat wij graag fris slapen had ik voor het slapen gaan het raam wagenwijd open gezet. Vlak onder het raam lag Evy te slapen in haar binnenhuiskennel. Eigenlijk was dit, achteraf gezien, wel een beetje onvoorzichtig van ons. Midden in de nacht begon Evy plots te grommen. Ik sprong uit bed en op het moment dat ik het raam dicht deed hoorde ik voetstappen op het grindpad zich haastig van ons raam verwijderen. Was dit iemand met slechte bedoelingen ? Het was alvast iemand die zich op dat uur niet op die plaats moest bevinden. Evy kreeg een dikke knuffel en daarna sliepen we allen verder.
Hebben we onze honden dit waken aangeleerd ? Neen helemaal niet. Zowel Rudith als Evy hadden zeer waakzame ouders. Bij hen viel de appel dus niet ver van de boom. Bij beide honden manifesteerde die waakzaamheid zich voor het eerst in hun tweede levensjaar.
Wil je nog meer lezen over dit onderwerp ?
Nog meer info, weetjes en trainingsadvies, lees dan verder in mijn ( gratis ) e-boek " Op vakantie, en de hond mag mee " - editie 2023.
Klik hier
Nog meer info, weetjes en trainingsadvies, lees dan verder in mijn ( gratis ) e-boek " Op vakantie, en de hond mag mee " - editie 2023.
Klik hier
|